Apa Yang Anda Tahu Tentang Peribahasa?

Menurut Zaaba, peribahasa ialah susunan kata yang pendek dengan makna yang luas, mengandungi kebenaran, sedap didengar dan bijak perkataannya. Manakala peribahasa tradisi pula merujuk kepada peribahasa yang digunakan dalam pertuturan seharian atau secara bercetak sebelum tarikh kemerdekaan. Peribahasa moden pula merujuk yang dicipta selepas tarikh tersebut. Peribahasa merupakan sebahagian daripada bahasa kiasan dalam budaya Melayu. Keindahan peribahasa merupakan cara sesuatu peribahasa itu digunakan, yang membina minda.

Menurut Kamus Dewan Edisi Keempat (2005:1185) makna peribahasa bermaksud ayat atau kelompok kata yang mempunyai susunan yang tetap dan mengandungi pengertian yang tertentu,bidal,pepatah:pegangan mereka yang teguh kepada peribahasa"biar mati anak jangan mati adat", sudah cukup menggambarkan kebudayaan mereka.

Menurut Zaaba (1934), peribahasa diertikan sebagai segala susunan cakap yang pendek dan yang telah melekat di mulut orang ramai semenjak turun temurun kerana sedap didengar dan perkataannya bijak,ringkas,luas dan mempunyai maksud yang mendalam, dipakai akan jadi sebutan-sebutan oleh orang sebagai bandingan, teladan dan pengajaran. Oleh sebab itu,apa yang dikatakan mengandungi segala sifat-sifat peribahasa yang telah disebutkan. Walhal kesemua itu ialah cakap-cakap bijaksana yang ringkas yang telah terbeku dari beberapa zaman dan telah masyhur terpakai pada mulut orang ramai, dan kadangkala diumumkan namanya "perkataan orang tua-tua" sahaja.

Peribahasa juga digunapakai untuk membuat dan menghiasai karangan atau percakapan dan menguatkan tujuan karangan atau sesuatu percakapan. Di samping itu, peribahasa juga boleh dijadikan pedoman hidup kerana maksud dan isinya yang benar dan luas.

Peribahasa, seperti yang sudah diketahui umum, merupakan satu daripada cabang sastera lama, bukan sahaja bagi bangsa Melayu tetapi juga bagi hampir semua bangsa di dunia. Sebelum ada undang-undang yang mengawal perilaku hidup manusia bermasyarakat, orang bijak pandai dalam sesuatu bangsa pada zaman itu telah mencipta beberapa petua, nasihat atau petunjuk sebagai peraturan tatatertib pergaulan dan hubungan sesama manusia. Petua, nasihat dan petunjuk itu diambil daripada alam sekeliling, contohnya perangai dan sifat manusia itu sendiri, juga daripada sifat dan tabiat binatang, tumbuh-tumbuhan dan sebagainya.